ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Georgian » Entry by Lalikuna


Source text in English

Translation by Lalikuna (#23512) — Winner

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
ჩვენი ეპოქისთვის დამახასიათებელ თვისებას, განვითარებული სამყაროსთვის მაინც, წარმოადგენს ადამიანების სწრაფვა მოიპოვონ სიმშვიდე. ამას ისინი ვერ ახერხებენ. ტრანსპორტის გუგუნი, ტელეფონების განუწყვეტელი ზუზუნი, ციფრული ხმოვანი განცხადებები ავტობუსებსა და მატარებლებში, ტელევიზორები, რომლებიც გაჰყვირიან ცარიელი ოფისებიდანაც კი – ეს ყველაფერი იწვევს გაუთავებელ გრუხუნს და არეულობას. კაცობრიობა გამოიფიტა ხმაურისგან და ისწრაფვის მისი საპირისპირო მოვლენისკენ – იქნება ეს ველური ბუნება, შორეული ოკეანე თუ მყუდრო ადგილი სიმშვიდის მოსაპოვებლად და აზრების თავმოსაყრელად. ისტორიის პროფესორი ალენ კორბინი წერისთვის თავშესაფრად იყენებს სორბონას, ხოლო ერლინგ კაგე აზრებს თავისი ანტარქტიდული მოგონებებიდან აყალიბებს. ასე ცდილობს ორივე თავის დაღწევას.

თუმცა, როგორც ბატონი კორბენი "სიჩუმის ისტორიაში" აღნიშნავს, შესაძლოა, ახლა ხმაურის დონე ადრინდელს არ აღემატებოდეს. პნევმატურ საბურავებამდე ქალაქის ქუჩებში გაისმოდა რკინის თვლის ფერსოს და ნალების ქვაფენილთან შეხებით გამოწვეული გამაყრუებელი ღრჭიალი. ნებაყოფლობით განმარტოებამდე, რასაც ხელი მობილურმა ტელეფონებმა შეუწყო, ადამიანები ერთმანეთს ესაუბრებოდნენ ავტობუსებსა და მატარებლებში. გაზეთის გამყიდვლები თავიანთ ნაწარმს დასტით მდუმარედ კი არ ტოვებდნენ, არამედ ხმამაღლა უკეთებდნენ რეკლამას. მათ მსგავსად იქცეოდნენ ალუბლით, იებით და სკუმბრიით მოვაჭრეები. თეატრსა და ოპერაში სუფევდა ქაოსი, გამოწვეული აღფრთოვანების და გაკიცხვის შეძახილებით. სოფლადაც კი გლეხები მღეროდნენ ფიზიკურად მუშაობის დროს. ახლა ისინი აღარ მღერიან.

შეიცვალა არა იმდენად ხმაურის დონე, რასაც უჩიოდნენ წინა საუკუნეებში, არამედ შფოთვის ხარისხი, რომელიც შთანთქავს სიჩუმისთვის გამოყოფილ სივრცეს. ასე რომ, ჩნდება კიდევ ერთი პარადოქსი: როდესაც სიჩუმე იჭრება ღრმად ფიჭვნარში, შიშველ უდაბნოსა და მოულოდნელად გამოთავისუფლებულ სივრცეში – ეს უფრო ხშირად აძაბუნებს, ვიდრე იწვევს მოწონებას. გეპარება შიში. სმენა ინსტინქტურად ეჭიდება ყველაფერს, რაც თავს დაგაღწევინებს ამ უჩვეულო სიცარიელისგან, იქნება ეს ალის შიშინი, ფრინველთა სიმღერა ან ფოთოლთა შრიალი. ადამიანებს ესაჭიროებათ სიჩუმე, მაგრამ არა ამ რაოდენობით.


Discuss this entry