[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Het vertaalvak werd gewoon niet erkend; je verwachtte niet dat je veel zou verdienen, alleen dat je de eindjes aan elkaar kon knopen. Er waren zeer weinig mensen met een vertaalopleiding, maar de meeste hadden wel een goede studie gedaan en beschikten over een degelijke talenkennis, van hun eigen taal althans. Ik had een vriendin die precies in die categorie viel en er voegden zich steeds meer vertaalcollega’s bij mijn vriendenkring. Ik vond ze als mens ook veel interessanter en kwam erachter dat we vaak vergelijkbare dingen hadden meegemaakt. Vrienden maken was nooit een probleem voor me geweest, maar ik voelde me altijd “anders” en ik denk dat zij zich ook zo voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, droeg ze me voor om haar te vervangen. Nu trad ik de wereld van Reinsurance binnen, terwijl ik van verzekeringen niets wist. Ik was ook de enige die daar vertaalde, en had niet veel om op terug te vallen. Maar het was weer een stap vooruit… Bij mijn nieuwe baan begon ik het archief door te bladeren en vragen te stellen, en ik kreeg het bedrijf zover dat ze me inschreven voor cursussen over verzekeringen. Er zat een opleidingsinstituut voor verzekeraars aan de overkant van de straat, en in hun bibliotheek kon ik brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers raadplegen. Nu kon ik iets leren wat tot dan toe nooit tot mijn mogelijkheden had behoord: onderzoek doen. Toen ik voor het eerst een voorstel voor de verzekering van een kerncentrale had vertaald, kreeg ik telefoon van het hoofd van die afdeling om me te feliciteren met het werk dat ik had afgeleverd. “Beter dan wat we gewend waren,” zei hij. Wat een opsteker! Ik had namelijk als voorbeeld een vergelijkbaar document in het archief bekeken, maar toen ik zag dat mijn voorgangster het woord “kiem” in plaats van “kern” had gebruikt, wist ik dat ik aan het archief niets zou hebben. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant en zocht op “kerncentrales”. Direct vond ik alle terminologie die ik nodig had. Je moet tegenwoordig natuurlijk wel meer in huis hebben om een goede vertaling te maken. [...] |