[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | […] Vertalers kregen gewoon geen waardering, ze verwachten niet dat ze er veel mee zouden verdienen, net genoeg om rond te komen. Heel weinig mensen waren daadwerkelijk opgeleid tot vertaler, maar de meesten hadden een gedegen hogere opleiding en een gedegen talenkennis, tenminste van hun eigen taal. Ik had een vriendin die precies in die categorie viel en mijn vriendenkring breidde zich uit naar andere vertalers. Ik vond ze een stuk interessanter als mensen, en ontdekte dat we vaak soortgelijke levenservaringen hadden. Ik heb nooit moeite gehad vrienden te maken, maar ik heb me altijd “anders” gevoeld, en ik weet zeker dat zij hetzelfde voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, heeft ze mij als haar vervanger aanbevolen. Ik trad nu het rijk van de Herverzekering binnen, waarvan ik niets wist. Ik was ook nog de enige vertaler daar, en had niet veel om op terug te vallen. Niettemin, het was weer een stap verder…. In mijn nieuwe baan begon ik met de documentatie door te nemen, ik stelde vragen, en ik kreeg het bedrijf zover dat ze mij voor Verzekeringscursussen inschreven. Aan de overkant van de straat bevond zich het ‘College of Insurance’ (de School voor Verzekeringen), en in hun bibliotheek raadpleegde ik brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers. Ik leerde iets waar ik eerder nooit de luxe voor had gehad: onderzoek doen. De eerste keer toen ik een voorstel ten behoeve van een verzekering van een kerncentrale moest vertalen kreeg ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling om me te feliciteren met het werk dat ik geleverd had. "Steekt gunstig af vergeleken bij wat we gewend zijn", zei hij. Wat een opsteker! Wat er gebeurde was dat ik als leidraad een document uit de documentatie geraadpleegd had dat leek op wat ik onderhanden zou nemen. Maar toen ik zag dat mijn voorganger het woord “nucleus” had gebruikt in plaats van “kern” besefte ik dat ik niets aan de documentatie zou hebben. Ik ben naar de bibliotheek aan de overkant van de straat gegaan en heb op “kerncentrales” gezocht. Ik vond meteen alle terminologie die ik nodig had. Natuurlijk is er vandaag de dag heel wat meer dan dat nodig om een goede vertaler te zijn. […] |