Малку е да се каже дека од почетокот до крајот на „Паразит“ буквално не се одлепив од екранот; неговиот стил на снимање кадри со помош на подвижна платформа е просто фасцинантен. Откако изгледав неколку корејски филмови за време на истоимениот Лондонскиот фестивал, стекнав прилично јасна претстава за нивните типични жанровски обележја, но сите тие филмови можат вода да му носат на „Паразит“! „Паразит“ е откачена комедија, но и трилер, жанровски се бави со класната нееднаквост, но раскажува и семејна приказна, па затоа веројатно ќе им се допадне на гледачите од сите возрасти.

Ако сакате да ги препознаете сите негови нијанси и софистицираната кинематографија, „Паразит“ заслужува да го гледате во кино. Без спојлери, еве ја кратката содржина: „Паразит“ е приказната за интеракцијата помеѓу семејството Парк и невработеното семејство Ким, чии дијаметрално различни светови се судираат со трајни последици.

[...]Бонг Џун-Хо успева да го предизвика интересот на публиката со силно осветлени кадри во комбинација со ефектното користење на внатрешниот простор, па ќе се изненадите кога по 2 часа и 12 минути, колку што трае филмот, ќе сфатите дека повеќето сцени се случуваат во домот на семејството Парк. Баналното секојдневие на семејниот живот е доловено од интригантна перспектива карактеристична за оригиналната проникливост на Бонг Џун-Хо. Дејствието почнува бавно, но како што тече филмот, сè повеќе ќе уживате во неговата убавина и генијалност затоа што „Паразит“ навидум се одвива на само едно ниво, а всушност е повеќеслоен и го прикажува социјалниот реализам со емпатија и доза на патетична сентименталност.

Актерската екипа е мерак за гледање, секоја промена на израз на лицето и секое дејство се акцентирани, дури и самото одење нагоре-надолу по скалите може да носи во себе скриено значење кое камерата го фрагментира. Нивоата на немир се постигнати и со помош на гореспомнатото ефектно користење на просторот преку необичните агли на снимање и драматичните временски услови кои го засилуваат мачното чувство. „Паразит“ има надреален шмек, кој е нагласен со неговата звучна подлога, а дополнително филмот користи и елементи на апсурдот осмислени на толку генијален начин што претставува вистинска кинематографска чудесија. Морничавоста присутна во „Паразит“ сигурно ќе ве држи на штрек и ќе ве потсети на филмската школа на „Зоната на самракот“.

Актерите се многу впечатливи и на своите улоги додаваат широчина што ви дава простор да се соживеете со нивната ненаметлива автентичност и самоувереност. Кога Ки-ву и Ки-џунг Ким работат како приватни учители во домот на семејството Парк, тие секако го олицетворуваат ова ниво на ноншалантен, дискретен авторитет создавајќи аура на мистицизам преку примената на индиректни, речиси митски техники на подучување. Актерите Парк Со-дам и Чои Ву-шик, како Ки-ву и Ки-џунг, едноставно ве понесуваат да ги следите во разните насоки на „Паразит“ и тоа го прават толку беспрекорно, што ве придобиваат да бидете на нивна страна.

[...]„Паразит“ е извонреден пример за мајсторски направен филм, филм што едноставно мора да се види, па затоа однапред се радувам што повторно ќе го гледам кога ќе почне неговото општо прикажување во Обединетото Кралство.