ProZ.com translation contests »
Third ProZ.com Translation Contest » English to Dutch » Entry by Gerard de Noord

Source text in English

Translation by Gerard de Noord (#1070)

The problem of being awkward with introductions is not, for many, an “unusual situation.” You may find that you are often uncertain about whether to introduce someone using their first name, last name, or both; about whether to use a qualifier (“this is my friend, ______”); even about whether or not it is in fact your responsibility to introduce two people in a given situation. But all of this is small potatoes compared with the seemingly inevitable mingling nightmare of having to introduce someone whose name you have forgotten.

It’s one thing to forget someone’s name if you’ve met them only once or twice, or if you haven’t seen them in a while. But all too often it’s someone whose name you really should know, and who is going to be insulted to find out you don’t. In other words, a faux pas in the making.

This is absolute agony when it happens, and I’ve watched hundreds of minglers try to deal with different ways, ranging from exuberant apology (“Oh GOD, I’m so sorry, JEEZ, wow, I can’t believe I’ve forgotten your name!”) to throwing up their hands and walking away. But there are better ways to deal with this kind of mental slip. Next time you draw a blank while making introductions, try the following ploy:

Force them to introduce themselves. This is the smoothest and most effective way to handle your memory lapse. When it’s done well, no one will ever suspect you. If you have forgotten one person’s name in the group, turn to that person first and smile. Then turn invitingly to a person whose name you do remember and say, “This is Linden Bond,” turning back casually toward the forgotten person. The person whose name you haven’t mentioned yet will automatically (it’s a reflex) say “Nice to meet you, Linden, I’m Sylvia Cooper,” and usually offer a hand to shake.
Ongemakkelijke situaties bij het aan elkaar voorstellen van mensen zijn voor velen “niet onbekend”. Het komt vaak voor dat je er onzeker over bent of je iemand met zijn voornaam, achternaam of beide namen moet voorstellen en of je nog iets erbij moet zeggen (“Mag ik je voorstellen aan mijn vriend ...”); en zelfs of het eigenlijk wel aan jou is om in die situatie twee mensen aan elkaar voor te stellen. Maar dat is nog niets vergeleken bij het voor iedere receptieganger herkenbare spookbeeld dat je iemand moet voorstellen van wie je de naam bent vergeten.

Het is tot daaraan toe dat je iemands naam vergeet, als je ze maar een paar keer hebt ontmoet of als dat al weer een tijd geleden is. Maar het komt maar al te vaak voor dat het iemand is die je echt zou moeten kennen en die het een belediging zou vinden als dat niet zo is. Anders gezegd: je staat op het punt een “faux pas” te begaan.

Een absoluut ondragelijke situatie en ik heb honderden netwerkers gezien die probeerden zich er op alle mogelijk manieren uit te redden, van overvloedige excuses (“Jeetje, hoe is het in gódsnaam mogelijk dat ik je naam ben vergeten!”) tot en met weglopen met een wanhoopsgebaar. Maar er zijn betere manieren om met dit soort geheugenverlies om te gaan. Als je weer eens een witje laat vallen tijdens het voorstellen, gebruik dan de volgende truc.

Zorg ervoor dat ze zichzélf voorstellen. Dat is de handigste en meest afdoende oplossing voor je vergeetachtigheid. Als je het goed doet, merkt niemand het ooit. Indien je de naam van iemand uit de groep bent vergeten, lach je eerst vriendelijk naar die persoon. Dan draai je je uitnodigend om naar iemand van wie je je de naam wel herinnert. Je zegt: “Ben je al voorgesteld aan Linden Bond?”, terwijl je de vergeten persoon terloops aankijkt. De persoon van wie je de naam nog niet hebt genoemd zal automatisch (het is een reflex) zeggen: “Prettig kennis te maken, Linden, Ik ben Sylvia Cooper” en zal meestal een hand geven.