A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Դարի՝ համենայն դեպս զարգացած աշխարհի խնդիրը կայանում է նրանում, որ մարդիկ տենչում են լռության, բայց չեն գտնում: Երթևեկության ոռնոցը, հեռախոսների անվերջ ազդանշանները, ավտոբուսներում ու գնացքներում տեղադրված թվային գովազները, նույնիսկ դատարկ գրասենյակնում գորգռացող հեռուստացույցները միայն էներգիա վատնելու ու խանգառելու անհատնելի աղբյուրներ են: Մարդկային ցեղը ինքն իրեն ուժասպառ է անում աղմուկով ու ձգտում հասնել դրան հակադիր լռությանը՝ լինելով կապ չունի որտեղ՝ բնության գրկում, անծայրածիր օվկիանոսի ափին, թե ինչ-որ մի մեկուսի վայրում, որ ապահովում է լռություն ու նպաստում մտքերը հավաքելուն: Պատմության պրոֆեսոր Ալան Քորբինը գրում է Սորբոնի իր ապաստարանի մասին, իսկ նորվեգացի հետախույզ Էրլինգ Քեգը պատմում է իր հիշողությունները Անտարկտիկայի թափոնների մասին. վայրեր, որտեղ փորձել էին փախչել: Այնուամենայնիվ, ինչպես պարոն Քորբինն է նշում իր գրքում, հավանաբար աղմուկն այլևս առաջվա պես շատ չէ: Օդի ճնշմամբ աշխատող անվադողերի ստեղծումից առաջ քաղաքի փողոցները լիքն էին մետաղաձուլ անիվների ու քարերին զարնվող պայտերի խլացնող չխչխկոցով: Հեռախոսների մեջ մտնելով ինքնակամ մեկուսանալուց առաջ ավտոբուսներն ու գնացքներում եռում էր խոսքն ու զրույցը: Թերթ վաճառողները անձայն կապոցներով չէին դնում - թողնում իրենց ապրանքը, այլ կեռաս, մանուշակներ ու թարմ սկումբրիա վաճառողների պես հնարավորինս բարձրաձայն գովազդում էին դրանք: Թատրոններում ու օպերաներում քաոս էր տիրում գոհ ու դժգոհ հանդիսատեսի ձայնարկումներից: Նույնիսկ դաշտերում բանող գյուղացիներն էին միաժամանակ երգում: Հիմա արդեն չեն երգում: Կատարված փոփոխությունն այդքան էլ չի կապված աղմուկի ուժգնության հետ, որից անցյալ դարերում էլ էին բողոքում, որքան անդորրը խանգառելու աստիճանի մեջ, որն ընդգրկում է նույնիսկ այն տարածքները, որտեղ լռությունը կարող էր տիրել: Մի ուրշ պարադոքս էլ կա. երբ լություն է տիրում, օրինակ, սոճենու խորը արտառում, մերկ անապատում, անսպասելիորեն դատարկված սենյակներում, պարզվում է, որ այն հաճախ նյարդայնացնում է, ոչ թե հանգստացնում: Մեջդ երկյուղ է մտնում. բնազդորեն ականջը լարվում է ամեն մի ձայնի վրա, կրակի ճարճատյուն լինի, թռչնի ծլվլոց, թե տերևների խշշոց ՝ այն փրկում է այդ անհայտ դատարկությունից: Մարդիկ ուզում են լռություն, բայց այդքան էլ չեն տենչում: |