ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Georgian » Entry #23398


Source text in English

Translation #23398

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
საუკუნის პრობლემა, ყოველ შემთხვევაში, განვითარებულ სამყაროში, იმაში მდგომარეობს, რომ ადამიანები ელტვიან სიჩუმეს და ვერსად პოულობენ მას. ტრანსპორტის ხმაური, ტელეფონების განუწყვეტელი ზუზუნი, ციფრული განცხადებები ავტობუსებსა თუ მატარებლებში, ჩართული ტელევიზორების ციმციმი ცარიელ ოფისებშიც კი, მუდმივად ზიანს გვაყენებს და ყურადღებას გვიფანტავს. კაცობრიობა არაქათგამოცლილია ხმაურით და საპირისპიროს ძიებაშია - ხან ველურ ბუნებაში, უკიდეგანო ოკეანეში თუ განმარტოებისას სიმყუდროვესა და კონცენტრაციაში. წერს ალან კორბინი, ისტორიის პროფესორი, თავშესაფრიდან, სორბონიდან, და ნორვეგიელი მკვლევარი, ერლინგ კაგე, მოგონებებში ანტარქტიკის ნარჩენების შესახებ - როცა ორივე მათგანმა სცადა გაქცეოდა ხმაურს.

და მაინც, როგორც კორბინი აღნიშნავს თავის „სიჩუმის ისტორია“-ში, სავარაუდოდ, ხმაური არ გაზრდილა ადრინდელთან შედარებით. პნევმატური რეზინის საბურავებამდე ქალაქის მოკირწყლულ ქუჩებში რკინის ბორბლებისა და ცხენის ფლოქვების გამაყრუებელი ხმაური გაისმოდა. მობილურ ტელეფონებში ნებაყოფლობითი იზოლაციის დაწყებამდე, ავტობუსებსა და მატარებლებში გაქანებული საუბარი გუგუნებდა. გაზეთების გამყიდველები თავიანთ საქონელს სიჩუმისთვის არ წირავდნენ და მათი რეკლამირებისთვის მთელი ხმით გაჰკიოდნენ, ისევე, როგორც ამას აკეთებდნენ ბლის, იებისა და ახალი სკუმბრიის გამყიდველები. თეატრებსა და ოპერაში მოწონებისა და კრიტიკული შეძახილების ქაოსი სუფევდა. სოფლებშიც კი, გლეხები შრომისა და გარჯისას მღეროდნენ, ახლა კი ისინი აღარ მღერიან.

რაც შეიცვალა ხმაურის სიძლიერე კი არ არის, რაზეც გასულ საუკუნეებშიც ბევრს წუწუნებდნენ, არამედ ადამიანის ყურადღების გაფანტვის დონეა, რაც იკავებს იმ სივრცეს, რომელიც სიჩუმეს უნდა დაეპყრო. კიდევ ერთი პარადოქსი კი ისაა, რომ როდესაც სიჩუმე ისადგურებს - მაგალითად ფიჭვების უღრან ტყეში, შიშველ უდაბნოში, მოულოდნელად გათავისუფლებულ ოთახში - ეს უფრო მეტად ნერვების ამშლელია, ვიდრე მისასალმებელი. შიში ქურდულად შემოიპარება; ყური ინსტიქტურად იძაბება ნებისმიერ ხმაზე, იქნება ეს ცეცხლის ტკაცუნი, ჩიტების ძახილი თუ ფოთოლთა შრიალი - რაც უცხო სიცარიელისგან ხსნად გვევლინება. ხალხს სიჩუმე როგორ არ უნდა, მაგრამ არც ამდენი.


Discuss this entry