ProZ.com translation contests »
Homo-digital: "La sociedad transparente" » Spanish to Polish » Entry by ovana


Source text in Spanish

Translation by ovana (#24422)

En el libro La sociedad de la transparencia (2012), el filósofo surcoreano Byung Chul Han parte otra vez de la metáfora panóptica de Michel Foucault para desarrollar el concepto del panóptico digital. Se refiere a una nueva visibilidad total que permite ver todo a través de los medios electrónicos, empezando por la intimidad de cada persona. Esto abarca las redes sociales y herramientas de Google –Earth, Maps, Glass y Street View– y YouTube.

La hiperconectada Corea del Sur tiene la velocidad de navegación por internet más rápida del mundo y es el laboratorio más osado de la sociedad de la transparencia, devenida en una especie de “tierra santa” del homo-digital, cuyo celular es una extensión de la mano desde la cual “explora” el mundo.

El control panóptico de la sociedad disciplinaria funcionaba a través de la perspectiva lineal de la mirada desde una torre central. Los reclusos no se veían entre sí –ni divisaban al vigilante– y hubieran preferido no ser observados para tener algo de libertad. En cambio el panóptico digital pierde su carácter perspectivista: en la matrix cibernética todos ven a los demás y se exponen para ser vistos. El punto único de control que tenía la mirada analógica desaparece: ahora se observa desde todos los ángulos. Pero el control continúa –de otra manera– y sería aún más efectivo. Porque cada persona entrega a las demás la posibilidad de que su intimidad sea vista, generando una vigilancia mutua. Esta visión total “degrada a la sociedad transparente hasta convertirla en una sociedad de control. Cada uno controla a cada uno”, escribió el filósofo.

(...) El ensayo La sociedad de la transparencia termina planteando que el mundo se desarrolla como un gran panóptico donde ningún muro separa el adentro del afuera.
W książce „Społeczeństwo transparentne” (2012) południowokoreański filozof Byung Chul Han, wychodząc kolejny raz od panoptykalnej metafory Michela Foucault, rozwija koncepcję cyfrowego panoptykonu. Chodzi o nowe zjawisko: całkowitą widoczność, która pozwala obserwować w mediach elektronicznych wszystko, po pierwsze zaś prywatność każdego z nas. Taką możliwość dają media społecznościowe, narzędzia Google (Earth, Maps, Glass czy Street View) oraz YouTube.

Opleciona siecią światłowodów Korea Południowa ma najszybsze łącza internetowe na świecie i jest najbardziej zaawansowanym laboratorium społeczeństwa transparentnego, swoistą „ziemią świętą” zamieszkiwaną przez homo digital, dla którego telefon komórkowy stanowi przedłużenie ręki i służy do „poznawania” świata.

Panoptykalna kontrola społeczeństwa dyscyplinarnego polegała na obserwacji z perspektywy zbieżnej roztaczającej się z wieży położonej w samym środku. Więźniowie nie widzieli ani siebie nawzajem, ani swojego nadzorcy, i nie chcieli być obserwowani, bo to zapewniłoby im odrobinę wolności. Natomiast panoptykon cyfrowy jest pozbawiony perspektywy: w cybernetycznym matriksie wszyscy widzą się nawzajem i odsłaniają się, żeby było ich widać. Znika jeden punkt nadzoru przez obserwatora analogowego: teraz obserwatorzy otaczają ze wszystkich stron. Ale nadzór nadal się odbywa – innymi metodami – i jest jeszcze skuteczniejszy. Ludzie pozwalają zaglądać w swoją prywatność, a tym samym wzajemnie się nadzorować. Ta wizja totalna „degraduje społeczeństwo transparentne do społeczeństwa nadzorczego. Wszyscy wszystkich kontrolują” – pisze filozof.

(…) Esej „Społeczeństwo transparentne” kończy się stwierdzeniem, że świat staje się wielkim panoptykonem, w którym nie istnieją mury oddzielające wnętrze od otoczenia


Discuss this entry