[...] “ฉันมีข้อเสนอ” มันโน้มตัวมาข้างหน้าเหมือนเอพริล เพื่อนของฉันเวลาจะบอกความลับให้ฟัง แม้ว่าความลับที่เธอบอกจะไม่ดีสักอย่างเลยก็ตาม หรือไม่มันก็ไม่ใช่ความลับเลยด้วยซ้ำ “ถ้าเธอไม่บอกใครว่าฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะรักษาดวงตาของเธอให้เอง”
“ออกไปจากเมืองซะ!”
มันกระพริบตาสองสามครั้ง “นั่นคือสิ่งที่ฉันพยายามจะทำอยู่แล้วนี่”
“ที่ฉันหมายถึงคือ นายทำแบบนั้นไม่ได้!”
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?”
“ก็ ไม่มีใครที่จะรักษาตาให้ฉันได้ นอกจากแว่นตา”
“ฉันมีความสามารถบางอย่างดู เธอจะได้เห็นเอง ขอแค่…”
“…ฉันไม่บอกใครเกี่ยวกับนายเหรอ?”
“นั่นแหละหัวใจสำคัญ นั่นแหละจุดสำคัญ”
“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่านายจะไม่ทำให้ฉันตาบอด? นายอาจเป็นเหมือนพวกขายตรงทางโทรศัพท์ที่สัญญาหลายเรื่องแต่โกหกทั้งเพก็ได้”
มันเริ่มวนมือกลางอากาศเหมือนกำลังเคลือบเงารถยนต์อีกครั้ง “ฉันไม่ทำแบบนั้นกับสิ่งมีชีวิตที่ที่ไม่ทำร้ายฉันหรอก”
“หมายความว่าถ้าฉันทำร้ายนาย นายจะทำให้ฉันตาบอดได้อย่างนั้นเหรอ?”
“ถึงเวลาเธอจะรู้เอง”
“แล้วถ้านายรักษาตาให้ฉันได้ และฉันไม่บอกเรื่องนายกับใคร นายก็จะไปจากทุ่งหญ้าของเรา?”
“นั่นแหละหัวใจสำคัญ!” [...]